Jasmijn Lootens beweegt als cellist en componist tussen genres en disciplines. Ze vertrekt vanuit de klassieke cello, maar opent die traditie naar elektro-akoestische experimenten en mediakunst, en creëert zo een eigen artistiek speelveld.
In Eugène et la brique pilée wordt Ysaÿe’s Sonate voor solo cello (1924) een speelveld. Virtuositeit wordt ontleed, fragmenten verschoven en verbonden met het ritme en de dynamiek van een tenniswedstrijd. Herhaling en precisie drijven het spel, terwijl elektro-akoestische klanken een hybride wereld openen waarin repertoire en nieuw werk, traditie en experiment elkaar uitdagen.
